Met die dood van pous Francis die afgelope week, kom heelwat interessante vrae na vore. Een daarvan is: wat gebeur gewoonlik as die pous doodgaan? Hoe besluit die Roomse kerk wie die volgende pous is?
In hierdie artikel word gekyk na die gebruike van die Roomse kerk rondom die verkiesing van die pous, iets wat vir gereformeerdes onbekend is en tog interessant is om van kennis te neem, en wat die gereformeerde belydenis daaroor te sê het.
Die afgelope paar jaar is daar veral van die kant van die Skrifkritiek (en hulle invloed op die kerk) toenemend gesprekke oor die gender-vraagstuk. Die Bybel beskou geslagtelikheid egter slegs as “manlik” en “vroulik”. Die mens word na God se beeld geskape. Dit beteken nie dat God ‘n geslag het nie, maar dat die menslike bestaan in hierdie twee vorme die beeld van God reflekteer in ’n komplementêre verhouding. In Genesis 2 word verder uitgebrei: Eva word uit Adam geskep as sy “helper wat by hom pas” (Genesis 2:18). Hierdie skeppingsorde impliseer ’n doelbewuste en aanvullende verhouding tussen die geslagte.
Die Bybel erken en bevestig die liggaamlike verskille tussen man en vrou as deur God ontwerp (vgl. Levitikus 18 en 20), naamlik bv. moederskap en vaderskap word as deel van God se skepping gesien en hou verband met geslagsverskille. Die verskillende rolle in die huwelik en gesin is juis gebaseer op hierdie verskille (Efesiërs 5:22–33).
Ten spyte van sommige teoloë se argument dat homoseksualiteit ‘n vraagstuk was in die Ou Testament of ten minste in die Grieks-Romeinse kultuur verband gehou het met die wyse waarop die heidene hulle godsdiens gevier het, het Jesus Christus self bevestig dat daar ‘n godgegewe skeppingsorde is: “Het julle nie gelees dat Hy wat hulle gemaak het, hulle van die begin af man en vrou gemaak het nie…” (Mattheus 19:4)?
In hierdie artikel fokus ek op een van die tekste wat onder skoot is te midde van die gesprek oor geslagtelikheid, naamlik Romeine 1.
Paulus se gebruik van natuur in Romeine 1 funksioneer op drie vlakke:
In ’n tyd waar sekularisasie nie net ’n wêreldbeskouing is nie, maar baie mense se manier van dink geword het, word die opstanding van Christus dikwels herinterpreteer as ’n simboliese waarheid of ’n geestelike metafoor. Soos Alan Noble opmerk, is dit nie dat mense aktief teen die idee van ’n opstanding as ‘n wonderwerk gekant is nie, maar dat hulle dit eenvoudig nie as ’n moontlikheid oorweeg nie omdat dit nie met die menslike verstand of die moderne wetenskap wat wil bewys, rym nie. Hierdie sekulêre verbeelding stel ons voor die vraag: Is dit redelik om in die 21ste eeu in die letterlike, liggaamlike opstanding van Jesus Christus te glo?
Ons staan op die vooraand van Paasfees. Die tema van ‘n Bybelskolingsgeleentheid wat ek onlangs aangebied het, was: Paasfees: Hasies en eiers of ’n rowwe houtkruis?
In hierdie artikel verwerk ek die inhoud en vra wat gebeur het van die vroeg-Christelike kerk se viering van Paasfees tot vandag? Gelowiges word verder opgeroep om die Christelike viering van Paasfees te herwin.
Elke jaar met die aanbreek van die Paastyd vul winkels hul rakke met sjokoladehase, gekleurde eiers, en vrolike versierings. Kinders sien uit na die sogenaamde “paaseier-soektog”, en gesinne beplan lekker kuiergeleenthede. Daar is egter ’n groter vraag wat Christene moet vra: is dít Paasfees? Wat vier ons regtig met hierdie fees? En hoe het ons gekom van ’n graf wat oopgebreek is op ’n Sondagoggend tot ’n paashaas wat eiers bring?
Ons vier komende naweek Paasfees. Die hoogtepunt van die viering van Paasfees in die Ou Testament was die viering van die Groot Versoendag. Die Groot Versoendag (Hebreeus: Yom Kippur) is die belangrikste dag in die Ou-Testamentiese Joodse kalender. Op hierdie dag verootmoedig die volk hulleself deur te vas en deur onthouding van sekere kosse.
Maar watter betekenis het die Groot Versoendag vir die kerk in die Nuwe Testament en hoe is dit in Christus vervul?
Vandag vier kerke oor die wêreld Palmsondag. Palmsondag, die laaste Sondag voor Paasfees, verteenwoordig in die geskiedenis van die kerk die aanvang van die heilige week in die Christelike liturgiese kalender. Hoewel die dag tradisioneel meer in die Rooms-Katolieke kerk herdenk word, word dit wel in Protestantse kerke, onder andere in die Lutherse kerk gevier. Hierdie dag herdenk ’n belangrike laaste deel van Christus se aardse bediening, naamlik Sy intog in Jerusalem. Die gebeure van hierdie dag, wat in al vier die Evangelies (Mattheus 21, Markus 11, Lukas 19 en Johannes 12) beskryf word, het plaasgevind teen die agtergrond van politieke spanning, godsdienstige verwagting en die vervulling van Ou-Testamentiese profesieë, spesifiek dié van Sagaria 9:9.
Die Bybel is nie bloot ‘n versameling ou tekste nie; dit is die geïnspireerde Woord van God wat deur die eeue op ‘n besondere wyse bewaar is. Alhoewel ons nie meer oor die oorspronklike manuskripte van die Bybel beskik nie, getuig die oorblywende handgeskrewe kopieë van ‘n besondere goddelike sorg. Die geskiedenis van hierdie manuskripte bied vir die gelowige en die Bybelstudent ’n kosbare kykie in die wyse waarop God sy Woord bewaar het, sodat dit tot vandag toe gelees en bestudeer kan word.
Ek het verlede week die laaste episode in die Amazon-reeks The House of David klaar gekyk en het besluit om iets daaroor te skryf.
Die reeks het my aandag getrek omdat dit die geskiedenis van die laaste dae van die verbrokkelende koningskap van Saul en die salwing van koning Dawid, totdat hy die reus Goliat verslaan, vertel.
Die reeks poog om die geskiedenis van Israel se mees bekende koningshuis aan ‘n moderne gehoor oor te dra, met ’n redelike getroue storielyn en ‘n spanningsvolle politieke agtergrond. Vanuit ‘n teologiese perspektief bied die reeks ‘n ryk geleentheid vir nadenke, maar dit roep ook vrae op oor getrouheid aan die Bybelse teks, die hantering van Bybelse openbaring, en die wyse waarop die messiaanse verwagtinge in die geskiedenis van Dawid verwag sou word.
Jan van Riebeeck (1652)
Ons vier op 6 April Stigtingsdag, wat die koms van Jan van Riebeeck aan die Kaap van Goeie Hoop herdenk.
In hierdie artikel poog ek om ‘n ander invalshoek op die herdenking van die geleentheid te gee, naamlik die vraag: wat die Dordtse Leerreëls te doen het met die herdenking van van Riebeeck se gelofte?