Gaan ongedoopte kinders verlore?
prof. Gerrit Smit
Die Gereformeerde teologie rus op die Bybel as hoogste gesag en werk met ‘n teologiese raamwerk waarin die doop belangrik is, maar nie as absoluut noodsaaklik vir saligheid beskou word nie.
Die rol van die doop in die Gereformeerde teologie
Die doop is ‘n teken en seël van die verbond van God met sy volk (vgl. Heidelbergse Kategismus, Sondag 26-27).
Dit is ‘n genademiddel waardeur God sy beloftes aan ons sigbaar maak, maar dit verleen nie outomatiese saligheid nie.
Geloof bly die middel waardeur ‘n mens die heil deelagtig word (vgl. Romeine 3:28).
Wat van ongedoopte kinders?
God is soewerein in sy uitverkiesing. Dus lê die uiteindelike heil van ‘n kind – gedoop of nie – in die hand van God en berus op genade alleen.
Meeste gereformeerde teoloë (soos Herman Bavinck en Louis Berkhof) hou vol dat kinders van gelowige ouers wat sterf sonder om gedoop te wees, gered is, omdat hulle onder die verbondsbeloftes val, selfs al het die teken (doop) nie plaasgevind nie.
In die geval van kinders van ongelowiges, word daar dikwels met groot terughouding en vertroue op God se geregtigheid en barmhartigheid gepraat, sonder om ‘n finale uitspraak te maak.
Die Dordtse Leerreëls I.17 sê spesifiek:
“Maar wat die gelowige ouers aangaan, mag ons nie twyfel aan die verkiesing en saligheid van hulle kinders wat in die kinderjare sterwe nie.”
Hierdie stelling sluit nie eksplisiet ongedoopte kinders van gelowiges uit nie; dit gaan oor die belofte van God aan sy verbondsvolk.
Samevatting
Gereformeerdes sal sterk aanmoedig dat kinders spoedig gedoop moet word, uit gehoorsaamheid aan God en as teken van die verbond.
Tog is daar geen leerstelling in die Bybel dat ‘n kind verlore gaan bloot omdat hy/sy nie gedoop is nie.
Dus, volgens die Gereformeerde beskouing gaan ‘n kind nie noodwendig verlore as hy of sy nie gedoop is nie. Die redding van kinders – gedoop of nie – berus op die barmhartigheid en uitverkiesing van God, nie in die afwesigheid of teenwoordigheid van die sakrament nie.