Wat sê die Bybel oor die wegraping?

deur prof. Gerrit Smit

Die leer van die wegraping soos dit in baie populêre charismatiese- en dispensasionele kringe verstaan word, naamlik dat Christus geheimsinnig kom om die gelowiges van die aarde weg te neem (weg te raap) voor of tydens ’n toekomstige groot verdrukking, is nie ’n suiwer Bybelse of gereformeerde beskouing nie. Dit berus eerder op ’n spesifieke eskatologiese raamwerk wat eers in die 19de eeu na vore gekom het deur John Nelson Darby en later in die Scofield Reference Bible.

Wat behels die leer van die wegraping?

In die dispensasionele pre-millennialistiese raamwerk word daar ’n skerp onderskeid gemaak tussen Israel en die kerk. Die idee is dat die kerk tydens ’n “geheime” koms van Christus (rapture) van die aarde weggeneem word, waarna God sy plan met Israel voortsit deur ’n letterlike sewejarige verdrukking en ’n toekomstige aardse koninkryk van 1000 jaar.

Skrifgedeeltes wat hiervoor gebruik word sluit in:

• 1 Tessalonisense 4:16–17 (“dan sal ons wat in die lewe oorbly, saam met hulle weggevoer word…”)
• Matteus 24:40–41 (“twee sal op die land wees… die een sal aangeneem word…”).

Waarom is dit nie ‘n suiwer (Bybels-verantwoorde) leerstelling nie? 

            a) Die konteks van 1 Tessalonisense 4:13–18

Hierdie gedeelte beskryf nie ’n geheime wegraping nie, maar die openbare wederkoms van Christus: “…met ’n geroep, met die stem van ’n aartsengel en met die geklank van die basuin van God…” (v.16)

Dit is alles openbare tekens, nie stille of geheime gebeure nie. Paulus skryf om bedroefde gelowiges te bemoedig dat hulle ontslape geliefdes nie agtergelaat word by die wederkoms nie. Die klem is op die samevoeging van die hele liggaam van Christus, lewendes én ontslapenes, wanneer Christus kom om oordeel en herstel te bring.

           b) Die Griekse woord “ἀπάντησις” (ontmoeting)

1 Tess. 4:17, “om die Here in die lug te ontmoet,” gebruik die Griekse term apantēsis wat elders verwys na die verwelkoming van ’n heerser wat die stad binnekom (vgl. Hand. 28:15). Dit impliseer dat gelowiges Christus tegemoetgaan as eerbewys, en dan saam met Hom aarde toe terugkeer, nie om in die hemel weggeraap te word vir ’n tydperk nie.

           c) Matteus 24:40–41 verkeerd verstaan

Wanneer Matteus sê dat die een aangeneem word en die ander agterbly, dink baie dit beteken gelowiges word “weggevoer” in ’n wegraping. Maar die konteks gaan oor oordeel. Jesus praat oor “soos in die dae van Noag”, waar die “weggevoerdes” dié is wat geoordeel word (vs. 39). Dit is dus eerder ‘n waarskuwing, nie ‘n troos vir ‘n geheime wegraping nie.

           d) Die historiese afwesigheid van die wegrapingsleer

Daar is geen kerkvader of Reformatoriese teoloog in die eerste 1800 jaar van die kerkgeskiedenis wat so ’n wegraping geleer het nie. Calvyn, Luther, Augustinus, Athanasius en selfs die vroeë pre-millennianiste het nie hierdie idee van ’n tweeledige wederkoms (eers vir die kerk, dan vir Israel) aangeneem nie. Dit is ’n moderne konstruksie.

            e) Die eenmaligheid van Christus se wederkoms

Die Bybel leer een dramatiese, finale wederkoms van Christus (Heb. 9:28; 2 Tess. 1:7–10). Hierdie wederkoms bring beide die opstanding van gelowiges én die finale oordeel (Joh. 5:28–29). Daar is nie ’n aparte “koms” vir ’n wegraping en dan later nog een vir oordeel nie.

Gevolge van die wegrapingsleer

• Dit bevorder ’n vorm van “ontsnappingsteologie”: dat die kerk “weg” sal wees wanneer dinge regtig moeilik raak, in teenstelling met die Bybelse leer dat die kerk deur lyding en vervolging gaan tot-en-met die wederkoms (Matt. 24:9; 2 Tim. 3:12).
• Dit gee ’n teenoorgestelde siening van God se plan met Israel en die kerk, terwyl die Nuwe Testament leer dat daar een volk van God is (Ef. 2:14–16; Gal. 3:28–29).
• Dit kan lei tot passiwiteit in hierdie wêreld, eerder as volharding in geloof, getuienis, en lyding.

Slotopmerking

Die sogenaamde wegraping as geheime koms van Christus is nie ’n suiwer leerstelling in ooreenstemming met die geheel van die Skrif of die gereformeerde tradisie nie. Dit is gebou op ’n selektiewe en uiters letterlike hantering van profetiese tekste, en het meer met moderne dispensasionele teologie te doen as met die historiese geloof van die kerk. Die Bybelse hoop is nie dat ons weggeraap sal word nie, maar dat Christus weer sal kom. Dit vind een keer en openbaar plaas om ’n nuwe hemel en nuwe aarde te bring waar geregtigheid woon (2 Petr. 3:13).